Wirtualna wystawa na Famie

„Wirtualna wystawa na Famie”, skierowana do studentów szkół artystycznych i młodych artystów. Tematyka zgłoszonych prac powinna nawiązywać do tematu „Stan skupienia” oraz tekstu programowego, w którym mowa o roli artysty i sztuki w czasie pandemii (pełna treść poniżej).

Kurator projektu, Andrzej Pawełczyk, stawia w nim pytanie „Czy sztuka jako element kultury może
być czynnikiem łagodzącym pandemiczną współczesność? A może przeciwnie, to ona poprzez
przyjęty lub narzucony język dekonstrukcji i defragmentacji podnosi temperaturę? Czy „epidemia”
jest wynikiem procesów współczesnego świata czy tylko oczyszczającym procesem prowadzącym do
klarownej przyszłości?” Artyści zanurzeni w dzisiejszej, pandemicznej, rzeczywistości mogą opisać
swoje wrażenia przy pomocy języka sztuki, czemu ma służyć idea projektu. Cyfrowa wystawa zostanie
zaprezentowana podczas tegorocznego festiwalu, a swoje prace można zgłaszać do 15 sierpnia 2020 roku.

Pula nagród w konkursie, ufundowana przez Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego, to 3 000,00 zł.

Najlepsze prace i ich realizacje włączone zostaną w program tegorocznej wirtualnej edycji Festiwalu Fama.

W ramach konkursu rozpatrywane będą prace w kategoriach:

• malarstwo,
• grafika,
• rzeźba,
• rysunek,
• instalacja,
• video-art,
• intermedia,
• fotografia.

Wszystkie prace muszą być zarejestrowane a następnie przekazane organizatorom w wybranej formie  umożliwiającej ich wirtualną publikacje.

Zgłoszenie poprzez wypełniony formularz zgłoszeniowy należy przesyłać do 15 sierpnia 2020.
Ogłoszenie wyników opublikujemy z dniem 20 sierpnia 2020.

Stan skupienia / Słownik Języka Polskiego:
1. zespół pewnych rzeczy lub ludzi
2. koncentracja myśli i uwagi na jednym przedmiocie

Projekt realizowany w zakresie szeroko pojętych sztuk wizualnych, efektem końcowym projektu będzie wystawa w przestrzeni wirtualnej złożona z prac ideowo mieszczących się w ramach tekstu programowego (poniżej). Prace przewidziane na wystawę to przedstawione w formie cyfrowej/wirtualnej: działania performatywne, obiekty, instalacje, video-art, jak i klasyczne dyscypliny, malarstwo, rzeźba, grafika, fotografia.

Troska czy opresja? Ten współczesny dylemat ujęty poprzez rygorystyczną formę pandemii, dotyczy nas wszystkich, a więc i sztuki. Rzeczywistość z przeciwstawnymi sobie procesami, ujęta w procesie nieoczekiwanego biologicznego determinizmu zaczyna przypominać naczynie wypełnione wirującymi fragmentami idei, estetycznych i etycznych kanonów. Tożsamość twórcy w pandemicznej epoce koncentruje się na wyborze pomiędzy asymilacją, wyparciem a buntem wobec codzienności.
Wspólną płaszczyzną dla wymienionych emocjonalnych postaw jest lęk. Obawa, lęk, niepokój, jako sublimacja procesu transgresji, okazują się współcześnie nieodłącznymi elementami twórczego procesu, rozumianego jako próba przekraczania lub potwierdzania granic. Granic wybranych lub narzuconych. Stan zagrożenia, nieustannie obecny w krwiobiegu współczesnych mass mediów, może stać się zasadą doświadczania świata, przybierając formę społecznej epifanii. I stać się językiem opisu rzeczywistości, metanarracją umożliwiającą odczytanie kodów naszej zbiorowej tożsamości. Jednak, gdy zabraknie intelektualnej refleksji warunkującej twórczy proces, taki język łatwo zmienić się może w prostą populistyczną „pornograficzną” narrację, znoszącą jakikolwiek analityczny zamysł nad nią. Lęk to, pozornie, nieskomplikowana i łatwa emocja zwalniająca, zarówno odbiorcę jak i artystę, od konieczności podjęcia trudu dialogu z przeciwną stroną, na rzecz zaspokojenia własnego ego. W rezultacie czego, taka konfrontacja narcystycznych postaw w przestrzeni, nie tylko sztuki, prowadzi właśnie do bezpiecznej, ale ubogiej „pornograficznej” opowieści, służącej wyłącznie samo zaspokojeniu opowiadającego jak i słuchającego. Lęk, zarówno jednostkowy, społeczny, polityczny, umożliwiając artystom łatwe samookreślenie, jest bezpieczny, prowadzi jednak, w konsekwencji, do bezrefleksyjnej, społecznej emocjonalnej unifikacji, która jest przecież zaprzeczeniem twórczej postawy wynikającej z buntu. Buntu, który odrzuca lęk, jako genezę i formę współczesnej opowieści, umieszczając jej zasadę (opowieści) raczej w obszarze ontologii. Czy twórczość, która jest przecież
wypadkową tych procesów potrafi tę rzeczywistość zdefiniować? Czy sztuka jako element kultury może być czynnikiem łagodzącym pandemiczną współczesność? A może przeciwnie, to ona poprzez przyjęty lub narzucony język dekonstrukcji i defragmentacji podnosi temperaturę? Czy „epidemia” jest wynikiem procesów współczesnego świata czy tylko oczyszczającym procesem prowadzącym do klarownej przyszłości? Artyści zanurzeni w tak zdefiniowanej rzeczywistości i poddani również temu dynamicznemu procesowi mogą opisać swoje wrażenia przy pomocy języka sztuki i właśnie temu ma służyć idea projektu.

Jeżeli chcesz wziąć udział w „Wirtualnej wystawie na Famie”, zapoznaj się przede wszystkim z regulaminem konkursu, a następnie wypełnij formularz zgłoszeniowy. Termin nadsyłania zgłoszeń mija 15 sierpnia 2020. Nie zwlekaj. Zgłoś się już dziś!